En daar probeerde Lambert meteen de volgende dag of zijn gedachte juist was geweest. Hij vlijde de ietwat kromme plaat over de stoeptreden. Pakte de rolstoel bij de handvatten en stuurde maman naar het begin van de ijzeren helling.
‘Gaat dat wel m’n jongen?’ vroeg moeder een tikkeltje ongerust. Zij keek argwanend naar de helling die haar naar de straat moest voeren.
‘Dat gaat prima maman, scheelt een stuk voor mijn rug’, beloofde Lambert optimistisch.
De eerste vijftig centimeter dacht zoonlief de situatie geheel meester te zijn. Maar toen begon moeder warempel naar voren te schuiven, zij leunde angstig achteruit en riep: ‘ik val uit de stoel Lambert!’
Lambert schrok, hij kon gelukkig een voet voor het rechterwiel plaatsen. Hij sloeg zijn rechterarm om moeder, zijn hand rustte vol op haar linkerborst. Op de machtige borst waaraan acht kinderen lange tijd hadden gedronken. Hij zelf kon zich niet herinneren hoe het drinken aan de warme borst had gevoeld. Maar hij had vaak toegezien hoe zijn jongere zusje, de laatste die het achttal vol maakte, met genoegen aan de bruine tepel had gezogen.
Het was voor het eerst in zijn volwassen bestaan dat Lambert zo intiem in contact kwam met het lichaam van zijn moeder. Het gaf hem een warm gevoel maar het verleende hem ook extra kracht om zijn maman tegen elke prijs te behoeden tegen een val naar de harde ijzeren plaat. Hij wist haar weer achteruit te krijgen in de stoel, dacht een ogenblik diep na hoe hij de hachelijke situatie het hoofd moest bieden.
‘Weest maar niet bang maman, alles komt goed’
Toen wurmde hij zich naar voren, alle aandacht concentreerde zich op zijn rechtervoet die de rolstoel onwrikbaar op zijn plaats hield. Tenslotte stond hij voor de stoel, hij kon zijn beide handen nu op de buik plaatsen van maman. En zo, haar op zijn plaats houdend, daalde hij heel bedaard af naar de wachtende veilige straat. Zijn moeder boog zich naar voren om hem met kussen te belonen voor de geslaagde operatie.
Voortaan wist Lambert precies wat hem te doen stond, achterstevoren afdalen, moeder in de ogen kijken, dan kon er niets gebeuren.

Het was druk vandaag in het kroegje. Vanwege een dreigende regen, die af toe een proefje gaf van haar kunnen met vervelend neerdalende druppels, hadden weinig bezoekers trek om buiten plaats te nemen.
Achterin waren nog enige plekken vrij aan de tafeltjes. Helemaal aan het eind verdiepte Hollandse Leon, al jaren een absolute non-conformist, met een baard als Sinterklaas, zich in de voorspellingen omtrent de paardenrace van 14.45u. De speciale krant lag wijd opengeslagen voor hem en bedekte bijna het hele tafeltje. Deze kroeg had de PMU-licentie om actief mee te spelen in het paardenrennen. Op een groot schema tegen de achterwand waren gedurende de hele dag de wedstrijden te volgen.
Omdat ik Lambert miste na de maandenlange afwezigheid informeerde ik na de begroeting bij Leon hoe dat zat met die lege plek bij de deur. Leon legde zijn balpen neer. ‘Ah., dat weet jij niet.. nou, dat is wel een verhaal..
Lambert begon in december te tobben met zijn gezondheid. Natuurlijk wou ‘ie eerst niks weten van een bezoek aan de dokter. Maar tenslotte moest ie wel.
De dokter stuurde ‘em door naar het ziekenhuis in Sarlat. Uiteraard wisten ze weer niks te vinden. (‘Zorg er voor dat je daar niet terecht komt als je wat hebt, ik heb ervaring’ wierp hij ertussen door)
Dus, hup naar Perigueux. In Perigueux kreeg ie de boodschap: longkanker en botkanker..
(de gedachte kwam meteen bij mij op maar ik sprak het niet uit: ‘oh jee, zijn hele leven gerookt zeker?’)

Op dat moment arriveerde mijn geliefde maatje Francine bij de deur.
Zij was blijven hangen bij het ‘gezellige winkeltje’ in het straatje, bij de oude baas met zijn bijna evenoude hond, nou ja, alles in verhouding dan hè? Een blaffer kan nou eenmaal net de twintig halen.
Zij keek speurend de overvolle kroeg in. Keek tegen vele ruggen aan bij de bar en probeerde te ontwaren of vriendje Gérard ergens was gezeten. Ik kwam overeind en maakte met uitnodigend armgezwaai duidelijk dat ik een plekje had gevonden. Daar kwam ze aan gezigzagd.

‘Ha die Leon, probeer je weer de hoofdprijs te winnen?’‘ Nou, ik mag al blij zijn als ik er dit voorjaar zonder kosten uitspring’ bromde hij terug. ‘Vorig jaar had ik trouwens in november 1020 eurootjes te pakken!’ vervolgde hij. ‘Op die manier had ik enkele jaren goed gemaakt’. Nou, gefeliciteerd Leon! Maar ik begrijp dat je dit niet helemaal bij toeval in de schoot valt. Ik zie je altijd langdurig studie maken van al die paarden.’ ‘Daar heb je groot gelijk in, meestal gooien ze me lachend voor de voeten: ‘zit je weer te gokken?’.
Maar daar kom je niet ver mee in deze materie. Ik antwoord dan steevast dat ik een kunst zit te beoefenen.
Ik maakte mij op om een glaasje Monbazillac voor mijn lief bij de bar te gaan halen. Zelf had ik inmiddels al een tijdje aan die mooie witte wijn genipt. Maar zij wees naar een glas rosé dat voor haar stond: ‘van wie is dit keiltje, niet van jou hè, Leon? Hij had namelijk zijn vaste recept in een glaasje opzij van de krant staan. ‘Nee, dat is van Maurice, die is een boodschap doen’. Oh, van vriend Maurice, dan kan ik wel een slokje uit zijn glas nemen’. Zij voegde meteen de daad bij het woord en nam een teugje. Leon keek wat verstoord toe: ‘neem jij zo maar een slok uit het glas van Maurice?’ Ja hoor, durf ik wel, als ie straks binnenkomt geef ik em meteen een paar kusjes, hij is onze vriend’. ‘Hmm.. op jouw verantwoording dan maar’ mokte Leon een beetje.

Hoewel hij juist het verhaal over Lambert wilde vervolgen keek hij nu met een bepaalde interesse naar het gebeuren achter de bar.
‘Moet je opletten’ sprak hij op gedempte toon. ‘Ik zie dat onze kroegbaas Alain het weer te kwaad heeft met zijn rookverslaving.
Wedden dat ie zo achter de bar vandaan komt en zogenaamd wat uit de kelder gaat halen? Leon had het bij goeie eind. Maurice schuifelde met enige moeite door zijn klanten heen en maakt de smalle deur open waarboven het bordje Privé hing. Hij daalde af in de kelder onder le COIN. ‘Daar steekt ie lekker een shaffie aan’ becommentarieerde Leon, hij denkt dat niemand het door heeft, maar ik weet precies wat er gebeurt.
Hij loopt helemaal naar voren waar een luchtrooster voor de deur in de straat uitkomt. Ik heb met eigen ogen gezien dat de rook door de spijltjes doorkringelt. De gendarmes kunnen hem niks maken, het is buiten..!