Terwijl het laatste strijklicht de toppen van de notenbomen in goud veranderde, stond ik nog even bij de vijgenstruik. Nieuwsgierig tuurde ik tussen de bladeren of ergens het begin van een vruchtje was te ontdekken.
Toen werd m’n aandacht getrokken door opgewonden hondengeblaf van beneden. In de vallei was een merkwaardig schouwspel gaande. Met golvende bewegingen zweefde een hert door het hoge gras. Een meter of twintig er achteraan holden de drie honden van boer Pruniëre, van agitatie zowat struikelend over elkaar.
Vreemd genoeg leek de mooie hinde helemaal niet in paniek. In ieder geval ontwikkelde zij lang niet de volle snelheid. Alsof ze wist dat ze van de bejaarde blaffers achter zich weinig te duchten had. Ongeveer halverwege de helling gaven de honden het al op. Deze sprintster van nature was voor hen onbereikbaar.

Gespannen bleef ik toekijken, welke route zou het dier kiezen?
Verbaasd zag ik haar recht op me af komen. Ik bevroor tot een standbeeld. Nietsvermoedend arriveerde de sierlijke hinde bij het witte lint dat de afscheiding vormde. Met een lenige sprong was zij er overheen, op nauwelijks vijf meter afstand.

Ik vermeed zelfs om adem te halen of met m’n ogen te knipperen.
Volkomen kalm en kennelijk nietsziende stapte zij op een meter afstand voorbij, wipte het korte hellinkje op en keerde zich om; was er toch iets niet in orde?

Nadenkend staarde zij naar die bizarre vorm naast de vijgenstruik. Terwijl zij omhoog ging had ik het gewaagd m’n hoofd te verdraaien.