Héé..!’ was m’n reactie, ‘dat wordt me gortig, ik had toch gevraagd om een tarief reduit, vanwege het feit dat ik met weinig armslag in een ‘Residence Secondaire’ slechts vijf maanden per jaar mijn dagen slijt?!’
In de brief van monsieur le directeur stond met koeienletters dat ik huisde in een vorstelijke Residence Primaire.. Ik ijlde onmiddellijk naar de bank in Belvès om twee zaken te regelen:
a. een zgn relevé de compte (een papier waarin staat dat je bij deze bank als creditwaardig bekend bent, plus nog een aantal onduidelijke zaken.)
En b. ik verlangde een wijziging van de verzekeringspapieren waarin duidelijk moest worden aangegeven dat mijn bescheiden optrekje een Residence Secondaire moest voorstellen. (tot m’n verbazing stond in de contracten dat ik mij schuil hield in een …Primaire..)
Het rel. de compte kreeg ik ter plekke uitgereikt, voor het andere document moest ik me maar telefonisch in verbinding stellen met een opgegeven nummer. Nu ja, ik had telefoon, dus vooruit maar.
‘Ach.. dat is geen moeite monsieur, geeft u het verzekeringsnummer maar even, dat verander ik ter plekke’ vertelde een aardige dame opgewekt.
‘Ik gooi het vanmiddag nog op de post.’
Na de ontvangst, twee dagen later, vertrok ik ‘s middags naar Sarlat.
Helaas zag ik niet de dame waarmee ik een woordje wilde wisselen.
Een andere jongedame vroeg of zij mij van dienst kon zijn. Nu, dat kwam goed uit; ik trok het pakje documenten voor de dag en legde uit dat hier een groot misverstand gaande was:
‘Ik had uitdrukkelijk verzocht om gereduceerd tarief, maar nu werd ik aangeslagen voor een vergulde telefoon’.
-Monsieur wij kennen geen lagere tarieven’ zei het kind lievig.
‘U snapt toch wel dat dit een heel onredelijke situatie is, vijf maanden een phone die je af en toe gebruikt, en zeven maanden hangt daar een spreekijzer waar de spinnen op hun gemak een webje omheen kunnen weven?’
Zij besloot de zaak voor te leggen aan een oudere collega.
Dit was een zeer doelbewuste dame die in eerste instantie eveneens de boot wilde afhouden. Maar daar nam ik geen genoegen mee.

-Iedereen kan wel zeggen dat ie een … Secondaire bewoont,’ stelde zij strijdlustig.
‘Dat kan ik u hier bewijzen madame, alstublieft!’ ik toonde het verzekeringspapier.
-Ha..’ een beetje hoonlachend wees zij het van de hand, ‘dit is geen officieel document, ik moet een papier hebben van een fiscale instelling!’
‘Madame, ik bewoon absoluut een …Secondaire, ik woon permanent in Nederland, en enkele maanden hier. U begrijpt toch wel dat u mij binnen drie dagen hier weer in de winkel ziet, mèt het papier dat u zegt nodig te hebben. U ziet op dit papier toch duidelijk staan dat ik aan de voorwaarden voldoe!’
Een beetje weifelend keek zij naar mijn papierwinkel, pakte toen de brief van de directeur en sprak triomfantelijk:
-Hier staat toch duidelijk dat u een adres in Frankrijk hebt, waar de facturen naar toe worden gestuurd.’
‘Dat is nogal logisch madame, ik moet hier toch post kunnen ontvangen, en dat die facturen daar arriveren komt omdat de dame van enkele dagen geleden mij dat vroeg. Maar ik kan u vertellen dat zelfs het sturen van facturen niet nodig is, ik heb hier een banknummer waar Telecom zo de benodigde bedragen kan afschrijven..’
En hierna legde ik het formulier op tafel waarmee je kunt instemmen dat de Telecom op jouw bankrekening met het klompje langs mag komen.
Meteen had madame weer wat:
Schamper merkte zij op dat een louter banknummer lang niet toereikend was. Daar hoorde ook nog die speciale codes bij! Weer kon ik haar de pas afsnijden, rustig legde ik het relevé de compte voor haar neus waarop al deze gegevens netjes stonden afgedrukt.
Oh.. nu stokte het spraakwater wel wat; monsieur had zélf al stappen genomen om de betaling waterdicht te laten verlopen..
Met een zucht sprak zij:
‘U snapt zeker wel dat dit een heel exceptioneel geval is hè?