Une brocante in het vriendelijke stadje le Bugue
Kort na de aankomst in de Dordogne maakten we een leuk uitstapje naar Le Bugue. Er lag een foldertje in de bus met de aankondiging van een brocante – u weet wel zo’n antiekmarktje – in Le Bugue.
Zelf noem ik het meestal een ‘zolderopruiming’- waar allerlei mensen op af komen, om te zien of zij het afdankertje van monsieur du Pont, misschien een ereplaatsje op het dressoir kunnen bezorgen.
Le Bugue was uit de kunst op die bewuste zondagmorgen.
Een prachtig sfeertje, half bewolkt, zevenentwintig graden, allerlei schuifelende mensen die wat in de hand namen van de volgeladen tafels, onderhandelden over de prijs. Soms leek de beslissing moeilijk, dan werd één van de frutsels twee, drie keer teruggezet op het plankier.
Je zag de mensen haast denken: ‘heb ik hier echt wel wat aan?’
En dat alles speelde zich af in een mooi, bijna middeleeuws straatje.
Hinke zag warempel kans drie Limoges bordjes voor een habbekrats op de kop te tikken. Hoewel ik voorzichtig aanvoerde:
‘Hink, hebben we wel ruimte voor die dingen in ons petite onderkomen?’, sprak zij vastbesloten:
‘Ja, daar vind ik wel wat op, het lijkt me heel leuk van zo’n mooi bordje een gebakje te eten.’
Nou ja, taartjes vormen niet onze dagelijkse kost, maar wie weet smaakt een stukje kaas ook wel van porcelein; en kaas eten we dagelijks bij een glaasje…
Moegeslenterd zetten we ons tenslotte neer op een zonnig terras en keken wat meer ‘offline’ naar het gemoedelijk bewegen van de mensen.
Er verscheen een heer met een grijze baard aan ons tafeltje die vroeg of hij misschien.. een stoel mocht bezetten.
‘Oui, oui, asseyez -vous monsieur.’
‘En omdat hij kennelijk een aanwinst van la brocante onder de arm geklemd hield – het leek speelgoed voor een kleinzoon – vroeg ik:
‘Vous aviez la change pour un choix d’un bon truc chez les marchands?’
‘Ja..eh ..oui’
‘Oh.. u bent Hollander?’
‘Jawel.. ah..dat maakt de zaak makkelijker!’
Even later arriveerde zijn vrouw met een pop onder de arm, ook voor een prikje opgeduikeld tussen de overtolligheden.
‘Is voor de kleindochter die nog geboren moet worden’, vertelde zij glimlachend.
‘Moet je eens luisteren, het ding zingt notabene een liedje, er zit een grammofoonplaatje achterin.’
Zij tilde het jurkje omhoog en demonstreerde hoe op het ruggetje een handeltje was te verzetten waardoor een schorrige chanson tot leven kwam.
Er ontspon zich een leuk gesprek. Zowel híj als zíj waren sinds kort uit hun werk, en nu pasten ze zes weken lang op een huis hier in de buurt.
‘Een pracht gelegenheid om Frankrijk op de juiste manier te leren kennen’ vonden zij. Misschien gaan we er wel toe over om hier iets te kopen.’
Zij informeerden naar de achtergrond van ons verblijf in die heerlijk rustige hoek van Frankrijk. En zo ontspon zich een leuk gesprek.
Ja het was weer zo’n sfeervolle ochtend waar we met volle teugen van kunnen genieten.
Cornelis Gorlee
-.-.-