Verkenning van Tanger (slot)
Oh nein,’ wuifde hij glimlachend mijn veronderstellingen weg, ‘het mechaniek komt helemaal weer terug. Men is uitgekeken op de fantasieloze digitale schmuk’!
Na de geanimeerde kout stapte Achmed weer naar binnen. Nee, hij had niet deelgenomen aan de maaltijd. Vermoedelijk verwachtte moeder de vrouw hem vanavond aan tafel met een flinke trek. We gingen verder met de afwerking van het programma. Achmed had hier een afspraak voor onze groep. De wandeling strekte zich uit over slechts twee steegjes. We stapten binnen in een soort apotheek en werden hartelijk verwelkomd door vier glimlachende mannen in witte jassen. Vervolgens vond een selectie plaats op taalbegrip.
‘English?’ Sit down here.’
‘ Français? Prenez une chaise ici.’
Toen we allemaal onder de vleugels van een taalgebied waren verzameld werden we verdoofd onder een vloed van gegevens over de artikelen in deze lokaliteit.
Wij zaten met z’n vieren – het Koreaanse echtpaar and we from Holland – onder het gehoor van een chemicus/verkoper die zich in het Engels enorm druk maakte om een uitstalkast vol flesjes en potjes te promoten.
Waar ging het om? Een serie oliën en smeerseltjes die op een drietal fronten borg stonden voor een lang en gezond leven.
De eerste serie beoogde perfecte genezing van beschadigingen van het hele lichaam. De tweede serie bood een wijde range aan smaakverhogingen van allerlei spijzen.
En de derde doelgroep verschafte een rijk arsenaal aan schoonheidsmiddelen voor de vrouwen, waar wij mannen allemaal zo gek op waren, nietwaar? En hierbij lachte de explicateur op een samenzweerderige manier tegen ons, als zijnde die mannen.
De Koreaan vertaalde driftig en zowaar, dat ontlokte de vrouw met het witte gelaat een glimlach. We werden aan de lopende band uitgenodigd om te snuiven, te proeven en met regelmaat werd op de bovenkant van hand en pols een drupje neergelaten uit een flesje. Soms werd het vakkundig uitgewreven, soms was alleen de drup voldoende om werelden van geuren op te roepen.
Tenslotte kwam het tot zaken doen. Als bij een echte marktkoopman werden assortimenten van twee, drie zelfs vier potjes en flesjes voor makkelijke prijzen aangeboden. D.w.z. pakketjes voor 10, 15 of 20 euro. Enkelvoudige artikelen deden prijzen van 3 of 5 euries. Wij deden hetzelfde als de Koreaan.
‘Geef ons maar een potje couscouskruiden voor drie euro’. We zagen bij de kassa dat de Canadezen een reuze pakket van 20 euro afrekenden. Tja, waarschijnlijk is de Oriëntaalse handelswaar niet zo vertegenwoordigd in Quebec.
We stonden buiten en vroegen ons af: wat nu?
Het witte mutsje van Achmed volgend stopten we op een pleintje in de Medina. Achmed gaf ons een half uur tot het doen van persoonlijke inkopen bij de diverse openlucht winkeltjes.
Maar het pleintje was eigenlijk een openluchtcafé. Vandaar dat wij bijna allemaal neerstreken voor een drankje na de maaltijd. Alida gunde een schoenenpoetser die speurend naar bestoft schoeisel rondging over het pleintje, een poetsbeurt voor haar inderdaad wat verwaarloosde schoenen. De man deed zijn uiterste best. Daar kwam meer bij kijken dan alleen maar een likje schoensmeer en een enkele borstel. Hij begon met een doorwrochte reiniging van het leer met olie. Haar sokken werden beschermd door een soort grote schoenlepels. Minstens twee soorten borstels en een uitwrijfdoek zorgden voor een paar piekfijne stappers. Die twee euro’s waren eerlijk verdiend. Een half uur op dat terras was net genoeg om een groot glas, gevuld met heet water en een echte struik munt waarvan de bovenste blaadjes boven het glas uitstaken, leeg te krijgen. Hierna konden we buiten de Medina opnieuw in de bus stappen.
Achmed kondigde aan dat wij nu kennis gingen maken met een andere manier van huisvesting in Tanger. Nadat we de drukke straten achter ons hadden verzeilden we nu in, laten we zeggen het Wassenaar van Tanger. Als eerste keken we onze ogen uit op het buitenverblijf van de Marokkaanse koning als hij hier voor korte tijd andere lucht wilde opsnuiven. Nee maar, wat een ruimte en schitterende gebouwen stond de koninklijke familie hier ter beschikking! En wat een tuin met kostelijke Palmen en andere oogstrelende planten. Een leger van tuinmannen verzorgde zowel binnen de muren als daarbuiten al dat moois.
Maar de koning was niet de enige die zich hier in ruimte en weelde baadde. Verschillende prinsen van Arabië konden zich als de buren van de vorst verpozen. Met de verse herinnering aan de opeengepakte onderdanen in de Kasba was de tegenstelling tussen arm en rijk nu wel heel groot..
In deze zeer ruime buitenwijken stonden verder juweeltjes van villa’s, kennelijk van geslaagde Marokkanen met de écht grote inkomens.
We gingen verder zonder nog het idee te hebben dat wij in Tanger rondreden. Bij een baai met prachtig uitzicht werd het verste punt bereikt van Tanger’s banlieu.
We keerden terug via een andere route en daar werden we verrast door de aanblik van een aantal kamelen op een vlak gedeelte aan zee.
Jawel de bedoeling was dat wij liefst allemaal op dit edele rijdier plaats zouden nemen voor een rondrit over het terrein. Met alle gelegenheid tot vastleggen van het vertederende tafereel. Verschillende luitjes legden de vereiste euro neer en kwamen met een extra opstapje in het zadel terecht. Maar.. dat zadel hangt voor korte tijd weliswaar horizontaal, totdat het punt komt dat de kameeldrijver het dier aanspoort om overeind te komen.
Als eerste klinkt dan een klagelijk protest van de kameel. Hij moet namelijk het hele achterlijf verheffen terwijl de voorpoten met de knieën nog op de grond blijven. U snapt het al, de ongeoefende passagier moet veel capriolen verrichten om in die 45 gradenstand in het zadel te blijven. En daarna komt de zwiepende beweging naar horizontaal als het beest eerst het ene daarna het andere voorbeen gaat strekken. Dan pas kan de berijder met een bevrijdende lach gaan genieten van de wiegelende gang van het woestijnschip bij uitstek.
Zelf ben ik helemaal vertederd door de uitstraling van deze ‘schepen der woestijn.’ Ik deed mijn best de uitdrukking van hun verongelukte snuiten vast te leggen: ‘Moet ik nu echt zoveel moeite doen baas, voor die ene euro?’
Als laatste attractie had Achmed een groots natuurverschijnsel voor ons in petto. Een eindje verder verlieten we de bus voor het aanschouwen van de grot van Hercules.
In de loop der jaren is ten gerieve van de toeristen een plein met een hotel plus mooie toegangen aangelegd voor een stelsel van grotten dat alle bewondering wekt. En dat deed het al ten tijde van de Romeinen die hier natuurlijk voet aan wal hadden gezet. Het grottencomplex, ontstaan door honderdduizenden jaren van schuurwerk door de zee, is verbazingwekkend. Aan de zeezijde is een opening uitgeslepen die op een verrassende manier de kaart van Afrika uitbeeldt. De opening is lastig te fotograferen. Het lichtcontrast tussen de schemer binnen en het felle licht van buiten door de blauwe hemel plus blauwe zee met talloze schitteringen van het oppervlak, is een grote opgave voor de camera. We zagen wel ansichtkaarten met scherpe afbeeldingen maar dat was te danken aan professionele apparatuur en filters. Uiteraard is de grot verbonden met de mythologie van het oude Griekenland. Hercules zou persoonlijk het gesteente hebben uitgehakt.
Toen we weer in de bus stapten was het voor de laatste keer. We gleden nog een keer langs de rijkdom en de verzorgde parken met overal ijverige tuinlieden in groene dracht. Als je aanleg hebt voor het onderhoud van bermen en tuinen is er altijd werk in deze contreien. Daarna kwam de drukke stad.
Onze chauffeur bleek iemand die op het scherp van de snede zijn bus overal tussen drong. Ik zag een keer een weggebruiker die eigenlijk voorrang had, vol ongeloof zijn auto redden van een aanrijding. Met een machteloos gebaar liet hij de bus maar voorgaan.
De haven kwam in het zicht. We werden afgezet zo dicht als maar mogelijk was voor de toegang van de terminal. Achmed stelde zich op voor de inname van wat euro’s als beloning voor zijn onvermoeide explicaties. Hij deed dat niet opdringerig en bedankte hartelijk voor alles dat hem in de hand werd gedrukt.
De hal was ruim en het leek er op dat het schip reeds op zijn mensen wachtte. Maar toen wij een eindje de tunnel inliepen en een official polsten: ‘Is dit de boot voor Tarifa?’ werd er naar een andere tunnel verwezen. Ons schip moest nog binnenkomen. Zodoende liepen we terug naar de aankomsthal en keken een moment naar de ‘lage prijzen’ van de belastingvrije winkel. Geen sprake van koopjes! Bovendien was het leeuwenaandeel van de waren in de shop: rookartikelen.. Nu, die kunnen niet duur genoeg zijn.. Een half uur later konden we wél instappen.
Gelukkig, de Spanjaarden vroegen niet meer dan een paspoorten inzage. Het gele papier waren we nu ook kwijt en verder werd iedereen met rust gelaten. De overtocht verliep voor ons gemoedelijk, beiden met een Sudoku voor onze neus.
Toen we in Tarifa de Terminal verlieten stuitten we op het echtpaar Baumwolle. Zij hadden speciaal even op ons gewacht om afscheid te nemen. En wat bleek? Zij hadden hun motorfiets ook bij hetzelfde bureau gestald als wij. Nu, dat betekende dus even een fotosessie, het echtpaar naast hun machtige motorfahrad, en wij op de vouwfietsjes. Een leuke herinnering. Nu nog even naar de camping fietsen. En dat kon voor een groot gedeelte over de zojuist ontdekte strandboulevard. Dat scheelde een aardig stukje loopwerk naast de fiets.
We konden terugzien op een bijzondere dag waarin veel gebeurde.
Cornelis Gorlee