Juliette Gréco

"Gréco Chante Brel" (2013) én "L'Éternel Féminin"

Wie kent haar niet?
Juliette is een Franse zangeres en actrice (geboren op 7 februari 1927 in Montpellier, Frankrijk; overleden op 23 september 2020 in Ramatuelle, Frankrijk). Juliette Gréco is geboren in het departement Hérault in Zuid-Frankrijk, maar ze verhuisde in 1946 naar Saint-Germain-des-Prés in Parijs nadat haar moeder het land had verlaten voor Indochina bij de Franse marine.
Tijdens de bezetting van Frankrijk door Nazi-Duitsland zat haar moeder in het verzet en was zij daar zelf ook bij betrokken. Toen Juliette echter gevangen werd genomen, werd ze niet gedeporteerd wegens haar jonge leeftijd.
Juliette Gréco werd één van de sterren van de bohemienachtige menigte van het naoorlogse Frankrijk. Zij belichaamde de ontgoocheling en armoede van de Franse intellectuelen na de Tweede Wereldoorlog.
Juliette Gréco kleedde zich helemaal in het zwart en liet haar lange, zwarte haren vrij hangen.
Een beroemde beschrijving van Gréco is dat haar stem “miljoenen gedichten omvat”. Ze was een inspiratiebron voor veel van de schrijvers en kunstenaars die in Saint-Germain-des-Prés werken, zoals Jean-Paul Sartre.
Gréco dompelde zich onder in de jaren na de bevrijding door in de cafés van Saint-Germain in de politieke en filosofische Boheemse cultuur.
Op 27 mei 2011 trad Gréco voor het eerst na dertien jaar weer op in Nederland. Haar afscheidstournee hield ze in 2015, waarbij ze Nederland aandeed tijdens de Nacht van de Poëzie en een optreden gaf in het Amsterdamse Koninklijk Theater Carré.
Juliette Gréco overleed in 2020 op 93-jarige leeftijd.