Joséphine Bonaparte (1763-1814), Keizerin van de Fransen van 1804 tot 1809, was de grote liefde van Napoleon I. Door ontrouw komt ze verschillende keren dicht bij echtscheiding, maar omdat ze geen erfgenaam aan de keizer geeft, moet ze haar plaats overlaten aan Marie-Louise van Oostenrijk.
Haar leven was verre van gewoon: ze verloor haar eerste echtgenoot aan de guillotine, bouwde legendarische schulden op en wilde dieren liepen vrij rond in haar uitgestrekte tuinen.

Marie Josèphe Rose Tascher de La Pagerie groeide op op een suikerplantage die toen zij 3 jaar was werd verwoest door orkanen. Om het fortuin van de familie te herstellen, werd in 1777 haar jongere zus Catherine-Désirée, die pas 12 was, verloofd met Alexandre de Beauharnais. Maar toen ze stierf, nam de 16-jarige Joséphine haar plaats in en scheepte ze in naar Frankrijk. Zij en Alexandre trouwden in 1779 en uit het huwelijk werden twee kinderen geboren maar de verbintenis was niet gelukkig en dat resulteerde in een scheiding van tafel en bed, waarna Joséphine in een klooster ging wonen, de Abbaye de Penthemont in Parijs. Alexandre werd gearresteerd. Een maand later werd ook Joséphine gearresteerd. Ze bleef in de gevangenis tot een week nadat haar man in 1794 onder de guillotine ging. Toen ze werd vrijgelaten, een weduwe van 31 met twee kinderen, slaagde Joséphine erin de bezittingen van haar man terug te winnen en begon vervolgens liefdesaffaires met vooraanstaande politieke figuren. In 1795 ontmoette ze op 32-jarige leeftijd Napoléon Bonaparte, die zes jaar jonger was dan zij. Ze trouwden in 1796. Ze veranderde haar naam toen van Rose Beauharnais in Joséphine Bonaparte. Napoleon wilde een mannelijke erfgenaam hebben om de kroon van Bonaparte te erven. Ze gingen scheiden in 1810 omdat ze geen kinderen kon krijgen zodat Napoleon kon trouwen met Marie-Louis van Oostenrijk, van wie hij hoopte dat zij hem een erfgenaam zou geven. Napoleon verklaarde: “het is mijn wil dat Joséphine de rang en titel van keizerin behoudt, en vooral dat ze nooit twijfelt aan mijn gevoelens, en dat ze van mij houdt als haar beste en liefste vriend”.

Joséphine ging wonen in het Château de Malmaison, in de buurt van Parijs, waar ze haar beroemde rozentuin cultiveerde en kunst verzamelde. Ze werd een serieuze beschermheer van de kunsten en werkte nauw samen met beeldhouwers, schilders en binnenhuisarchitecten om haar unieke consulaire en keizerlijke stijl te ontwikkelen in het Château de Malmaison. Ze was ook een vooraanstaand kunstverzamelaar. Château de Malmaison werd ook uitgerust met een verwarmde orangerie die groot genoeg was voor 300 ananasplanten. Een andere kas werd verwarmd door een tiental kolenkachels. Ze kweekte meer dan 250 soorten rozen en de tuinen waren de thuisbasis van allerlei soorten dieren die in het wild rondliepen, waaronder kangoeroes, emoes, zwarte zwanen, zebra’s, schapen, gazellen, struisvogels, gemzen en een zeehond. In 1811 baarde Marie-Louise Napoléon II, waarmee ze de lijn van opvolging veiligstelde.

Terwijl Joséphine buitengewone interieurs en weelderige tuinen aan het creëren was, voerde Napoleon de Napoleontische oorlogen, die hij definitief verloor in 1814. De zegevierende geallieerden dwongen hem af te treden en verbannen hem naar Elba, 20 mijl uit de kust van Toscane, Italië. Zijn vrouw Marie-Louise vluchtte met hun zoon naar Oostenrijk.

Het verzoek van Joséphine om zich bij Napoleon in ballingschap te voegen, werd afgewezen en ze stierf kort daarna aan een longontsteking in Malmaison. Ze was 50 jaar oud. Ze werd begraven op het kerkhof van Saint-Pierre-Saint-Paul in Rueil-Malmaison.