randonnée 2018

De eerste dag was wennen, we kwamen wat vermoeid aan na een prachtige dagtocht, lieten de paarden op een bekende paardenranch voor de nacht en sliepen die avond in een mobilehome bij Les Eyzies. Die avond was het erg koud. In de ochtend na het ontbijt bereidden wij voor de lunch stukken voorgesneden stokbrood, kipfilet, kazen, appelmoesjes en yoghurtjes en waterflesjes die over onze zadeltassen werden verdeeld, en een Opinelmesje was geen overbodige luxe. Zo zouden wij iedere dag – met uitzondering van één – voor onze lunch/picknick zorgen.
De tweede dag hadden we allemaal de smaak te pakken. Die avond sliepen wij bij vrienden van Sylvie, alwaar in de avond een geanimeerde reünie ontstond want ook echtgenoten en vrienden voegden zich bij ons aan de tafel. Het was een supersfeer en we genoten van de luxe van een echte badkamer.
De derde dag kwamen we aan op weer een paardenranch. De accommodatie was wel heel erg basic en bovendien vies, en daar zal dus een andere voor worden gezocht. Jammer voor de mensen, die erg aardig waren, maar voor Valérie was het superafzien: zij moest slapen in een caravan zonder elektriciteit en zonder verwarming, en kwam de volgende ochtend bij 4 graden verkleumd naar beneden. Haar bivak stond bovendien ook nog eens iets verder weg en zij moest ‘s avonds in het pikkedonker haar weg vinden. Dochter en ik deelden een kamer met een grote spin, maar gelukkig hadden wij verwarming en een heerlijke warme douche, en daar hebben alle meiden dankbaar gebruik van gemaakt. Niet voor herhaling dus.
De vierde dag deden we Castelnaud en Beynac. We zijn de weg enigszins kwijtgeraakt en ook moesten we een grote omweg maken omdat er een enorme boom over het pad lag waar de paarden niet overheen konden en ook niet onderdoor. Mijn dochter nam het voortouw en ging als een echte scout een ander pad verkennen; daarvoor moesten de paarden een heuse trap op, wat ze zonder probleem deden. De parallelroute werd daarna smaller en smaller, waardoor het ook steeds spannender werd. Mijn paard stapte mis en ik viel er af: gelukkig hield ik aan mijn val alleen een grote blauwe plek over.
Die avond zaten we in een echte gîte bij Beynac met een gezellig buitenzitje, een douche op de kamer, een goede werkbare keuken en ……… een Jacuzzi en dat was een pleister op de wonde voor de vermoeide spieren.
Mijn tochtgenoten zaten met z’n vieren in die grote woelige tobbe met een piñacolada in de hand en er werd veel gelachen, helemaal het plaatje!
De vijfde dag was iets minder zwaar, en we reden weer richting Meyrals, wat niet heel ver is van Sergeac. Voor ons gevoel veel asfalt maar wel veel minder klimwerk en dus een rustiger rit. We verbleven die nacht op een grote manege met accommodatie voor gasten, en waar ook Western wordt gereden We hadden goede kamers en een goede eetkeuken, en ook Sylvie was weer van de partij, en zij gaf mij en enkele anderen een welkome massage!
En toen kwam de zesde dag. Toch weer klimmen en een grote stenige afdaling naar de manege. Het paard van dochter, Velours, was de grootste en heeft als enige alles gedaan zonder één druppeltje zweet. Een ongelooflijk bergpaard. Mijn paard Totèm was een geweldig leidpaard en ik heb hem zonder bit gereden, iets waar ik eigenlijk altijd al naar streefde. Met een enkele aansporing gaat hij in draf, en in galop, en hij is zeer makkelijk te leiden zelfs met alleen een halster.