"Wonen en Werken in Frankrijk"

Du Pain, Du Vin et …Le Clou

le clou 600

We starten een nieuwe rubriek in Eau de Vie. Een rubriek waarin mensen hun verhaal doen over hun vertrek naar Frankrijk om daar te gaan werken.
Waarom doen/deden ze dat, voor wat voor soort werk hebben ze gekozen, wat zijn ze op hun pad aan leuke dingen, moeilijke dingen tegengekomen.
En natuurlijk: zijn ze blij met de stap die ze hebben gemaakt. En wat zijn hun adviezen aan anderen die gelijksoortige plannen hebben.
Voorlopig noemen we het maar “Werken in Frankrijk” maar die titel leveren we zo in voor een leukere. Dus heb je een idee, laat het weten.
Hier is de eerste aflevering.

Eerst even kennismaken met Luuk en Karin Heerink en Carl en Marion Stal. De eigenaren van camping Le Clou.
Luuk en Karin namen hun 2 nog jonge kinderen mee, de kinderen van Carl en Marion waren al zo groot dat ze in Nederland bleven. Ze waren overburen van elkaar in Deventer en hadden een goed contact. Carl en Marion kwamen in 2005 terug van een vakantie in Frankrijk en hadden het idee opgevat om een huisje in Frankrijk te kopen.
Daar hadden ze het met zijn vieren over en de volgende morgen stond Luuk bij Carl en Marion voor de deur met de vraag of ze nog eens een keer met elkaar konden praten over wat verdergaande plannen die ze de avond ervoor terloops hadden genoemd, namelijk een camping gaan beginnen in Frankrijk. Er volgde een periode van veel praten met elkaar, elkaars voorkeuren en ideeën leren kennen, elkaar als persoon beter leren kennen etc.

In 2005 volgt een gesprek met een adviseur en dat betekent plannen gaan maken om de huizen te verkopen. In december 2005 staan de bordjes “te koop” op de huizen.
Frankrijk was als land als eerste in the picture, nog heel even is aan Italië gedacht, maar dat idee was al snel weer weg. Frankrijk zou het moeten worden.
Ze trokken 1 jaar uit om te onderzoeken of dit een haalbaar, goed en vooral ook leuk idee was en, heel belangrijk, vonden ze het ook met elkaar leuk om te ondernemen. Dat bleek dus wel goed te zitten.

30 campings zijn er bekeken. Welke eisen hadden ze?
Ten zuiden van de lijn Bordeaux – Lyon. Geen strandcamping. Bereikbaar in 1 dag rijden vanuit Nederland. In een toeristisch aanvaardbare streek. Die ondanks dat toerisme nog veel van zichzelf had overgehouden. Ze zochten een goed lopend bedrijf, waarin niet alles van de grond af gerenoveerd moest worden met daarbij twee woningen met een goed dak boven hun hoofd.
Juni 2007 worden ze gebeld door een vorige eigenaar van camping Le Clou in de Dordogne.
En op 24 februari 2008, dus net iets meer dan 10 jaar geleden is het dan zover, en zijn ze de eigenaren geworden van camping Le Clou.

Ze vielen gelijk voor Le Clou en haar omgeving. De camping met een mooie entree en de twee mooie huizen die er aan het eind staan. Goed geoutilleerd terrein en er hoefde niet gelijk grote verbouwingen plaats te vinden.
Je moet natuurlijk wel even wennen. Immers je woont op de camping. Als je uit je bed stapt en naar buiten stapt, is daar gelijk de camping met het terras.
Het is zeggen ze alle vier een beetje het loslaten van je privacy gedurende de zomermaanden. Daarentegen heb je tijdens de periode na 1 oktober het rijk weer voor jezelf en kun je genieten van de rust, ruimte en de privacy.

En hoe ging het met de kinderen van Luuk en Karin?
Goed en eigenlijk makkelijk. De kleinste had een omkoopcadeau nodig voordat ze mee wilde, een cavia. Die werd dan ook onmiddellijk aangeschaft. Voordat ze vertrokken hebben de kinderen nog een jaar Franse les gehad. Dat is natuurlijk niet voldoende, maar het heeft ze de basis en de klankkleur van de taal gegeven. Toen ze er eenmaal woonden, waren ze na drie maanden prima Frans pratende kinderen geworden. Zo Frans, dat de vier volwassenen nu aangeven hun geratel in het Frans niet eens te kunnen volgen.

We nemen een periode van zo’n drie jaar verblijf op Le Clou. Hoe keken jullie na die periode tegen jullie verblijf aan? Waren er teleurstellingen, dingen die je niet had meegenomen in je overwegingen, waar waren jullie blij mee, tevreden over?
Karin vertelt: “ik heb erg moeten wennen aan het feit dat je wat werk betreft niets meer voor jezelf had. Opeens doe je alles samen, je bent de hele dag in elkaars gezelschap. Voorheen ging je ‘s ochtends de deur uit en zag je elkaar weer aan het eind van de dag. Maar nu was je de hele dag bij en met elkaar. Ik had het gevoel mijn onafhankelijkheid een beetje kwijt te zijn. Iets wat ik in Nederland altijd heel belangrijk heb gevonden. Dat vind ik nog steeds maar we hebben daar een andere invulling aan gegeven”. Er is nu een verdeling ontstaan van taken: binnendienst en buitendienst werkzaamheden. Binnendienst is bijvoorbeeld het koken van de maaltijden. Dat doen de mannen en de vrouwen doen het grondwerk buiten, maaien en het terrein onderhouden.

Luuk vindt het prettig om nu als zelfstandige te kunnen werken. Je ziet gelijk het resultaat van je werk, slecht of goed. Je bedenkt samen iets, je voert het uit en je bent benieuwd of het ook het effect heeft wat je ermee beoogde. Dat zie en/of merk je direct. Daar zit niets tussen. Het is heel fijn om te zien dat je gasten je werk op prijs stellen en dat tegen je zeggen. Daar doe je het voor. Het is mijn eigen bedrijf waar ik voor werk.

Wat is er moeilijk geweest?
Marion: “dat kan ik met een voorbeeld heel goed aangeven. Carl en ik hebben in 2012 weer een huis in Nederland gekocht. We merkten het ook aan de kinderen. Er was geen plek meer die we samen “thuis” konden noemen en dat misten we. Nu hebben we een plek waar de kinderen en wij komen, en waar persoonlijke dingen van ons allemaal staan en waar we elkaar op “eigen terrein”, kunnen zien en meemaken. Dat is fijn”.

Als je nu de periode van 10 jaar overziet, dan zijn ze alle vier heel tevreden.  Ze zijn aanvullend (geworden) aan elkaar en het werk dat de camping van ze vraagt. Dat is mooi omdat ieder kan doen waar hij/zij goed in is, en kan rekenen op de ander voor dingen waar je niet zo goed in bent. Er wordt veel gesproken en gediscussieerd met elkaar. Wat wil je veranderen, wat moet er anders, hoe kun je iets verbeteren. Er is altijd wel wat te doen. Maar als 1 van de 4 het niet ziet zitten, dan gaat het niet door.

Ze merken dat de regelgeving in Frankrijk ten aanzien van het campinggebeuren steeds strenger wordt. En er zijn veel verschillende regels, hygiëne, veiligheid, ongediertebestrijding, aanleggen van een waterzuiveringsinstallatie etc.
Kampeerders zijn ook zelf veeleisender geworden. Een tentje en een matje op de grond is niet meer van deze tijd. Tegenwoordig willen mensen een volledig ingerichte tent met alles erop en eraan.
Ze hebben in de zomerperiode 14 mensen in dienst en die moeten ook worden aangestuurd.
Zolang het fysiek en mentaal goed met ze gaat, gaan ze nog wel even door. Ze zijn blij en tevreden met de stap die ze hebben gemaakt.

Als laatste: een advies voor mensen die ook een “ik vertrekgevoel” hebben.
Ga niet zomaar, zorg dat je de basis van de taal kent en zorg dat je geld hebt om te overleven als het niet gelijk loopt. Maak een plan hoe lang kun je in je levensonderhoud voorzien als je nog niets verdient.

Als je het samen met anderen doet, praat uitgebreid en langdurig met elkaar. Geef aan wat je mogelijkheden zijn, financieel, emotioneel, en fysiek. En houdt voor iedereen de mogelijkheid open om neen te zeggen, zolang er geen onomkeerbare stappen zijn genomen.
Goed als je in werkzaamheden complementair bent aan elkaar. Check dat af.
Doe het niet met je beste vrienden of met je familie. Als het misloopt zijn de gevolgen veel ingrijpender.

Succes geeft veel voldoening. Dat is de beloning en dat voelt fijn!

 

Anna